Het is niet moeilijk om mijn werk leuk te vinden. Alles glanst en glimt, is betoverend, en de details van ogen, tongen, neuzen en oren zijn ontroerend.
Mensen houden van die verfijning. Het kan herinneringen oproepen aan kostbaar Meissen-porselein. En dat is precies zoals ik het wil. Ik wil dat mensen van mijn sculpturen houden.
Ik wil dat ze er hun hart aan verliezen, en ik doe alles wat ik kan om dat te bereiken.
Tegelijkertijd wil ik dat liefde niet te gemakkelijk is. Het is pijnlijk, fragiel, onvervuld, en soms gevaarlijk. Waar liggen de grenzen? Wanneer wordt onschuld schuld? Wanneer wordt leven dood? Daar gaat mijn werk over. De spanning van emotionele dilemma’s, de poging om goed van kwaad te scheiden terwijl alles voortkomt uit onhandigheid, toeval en misverstand.
In mijn werk bestaan deze dilemma’s als een ingewikkelde knoop van tegenstrijdige boodschappen.
Ik denk dat het omslagpunt waar ernst melodrama wordt, schoonheid overdadig wordt en liefde in haat verandert, een subtiel evenwicht creëert dat zowel irriterend als fascinerend is.
Tijdens het maken sluipt er humor in mijn werken. Ik maak nooit schetsen van tevoren—het moet een avontuur blijven.
De sterk gedetailleerde werken laten mijn gedachten dwalen en verschillende dingen combineren die soms niet logisch samengaan, maar uiteindelijk toch betekenis hebben.
In mijn studio werk ik van het ene stuk naar het andere, terwijl ik gedachten en fascinaties verweef.
H 17 cm B 14 cm D 18 cm
Ik ben dol op rariteitenkabinetten, Wunderkammers, wetenschappelijke verzamelingen, musea met devotionalia. Al deze collecties bevatten beelden die verwant zijn aan kunst, maar ook aan andere domeinen. Ze tonen het uitzonderlijke, het vreemde, het zeldzame, om de wetenschappelijke orde te bevestigen. Ze tillen het bovennatuurlijke op om de grillen van de natuur in bedwang te houden. Ze suggereren orde en veiligheid. Tegelijk waarschuwen ze ons voor de chaos die ontstaat zodra we die voorgestelde orde loslaten. Het zijn beelden die ons bang maken, maar die angst ook beteugelen.
De ambivalentie doet ons kijken met bewondering en afkeer.
Carolein Smit (1960) is een beeldhouwer die zonder twijfel geaccepteerd en hoog gewaardeerd zou worden door haar collega-kunstenaars uit de 17e eeuw. Haar werk past perfect binnen de morbide, doodverwijzende thema’s van de barok, alsof het de Latijnse uitdrukking memento mori uitademt.
Galerie P presenteert Carolein Smit
in samenwerking met Jonathan F. Kugel.
© Foto’s: Winnifred Limburg